Στα λαγκάδια της Λιλιπούπολης

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο θόρυβος που προκαλούν όλοι είναι τόσο εκκωφαντικός, που χρειάζεται να καταφύγεις σε ακούσματα του  παρελθόντος για να μαλακώσουν τ αυτιά σου. Θες το ότι έρχονται μνήμες από το παρελθόν ντυμένες με την αχλή του χρόνου; Θες το ότι η ψυχή θυμάται τα πάντα και ένα χαμόγελο ξεπροβάλλει κάθε φορά στο άκουσμα;

Όπως και να είναι, από την εποχή των 12 χρόνων σου, που τα άκουγες αλλά πολλά από τα μηνύματά του δεν έφταναν βαθιά, μέχρι σήμερα που τα αποκωδικοποίησες πια, η Λιλιπούπολη είναι από τα λίγα ακούσματα που φέρνουν ένα αυθόρμητο χαμόγελο-βάλσαμο. 

Από την "πολιτική" στάση του Χαρχούδα-Δήμαρχου,



μέχρι την  ιστορία του Χρυσαλιφούρφουρου,



και την προσπάθεια της Όφης Σόφη να μάθει καλούς τρόπους στον παπαγάλο της Πιπινέζας,

η σύλληψη και παρουσίαση, η συμμετοχή καταξιωμένων καλλιτεχνών η δημιουργική φαντασία τόσων νέων (τότε) καλλιτεχνών που συναντήθηκαν στους δρόμους της "Λίλιτσας", μας χάρισε ένα διαμάντι που όσο περνάν τα χρόνια όχι μόνο δεν χάνει τη λάμψη του, μα δείχνει όλο και πιο φρέσκο. Είναι η λάμψη της ποιότητας όταν το αποτέλεσμα είναι πια πολιτιστική δημιουργία και όχι απλά μέσο για να πλουτίσουν οι συντελεστές. 

Η πρωτοτυπία, η ποιότητα και η αρτιότητα της της χάρισαν επάξια τον τίτλο της "θρυλικής" εκπομπής που με μαγικό τρόπο εξακολουθεί να μαγεύει μέχρι και σήμερα. Και αν "περιέγραφε" την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μεταπολίτευσης, το σήμερα δεν δείχνει να διαφέρει και πολύ... Και είναι μαγικό το πως μια παιδική (όχι παιδιάστικη) εκπομπή αφορά και "έξυπνους" μεγάλους.  Το λυπηρό (και να ήταν το μόνο...) είναι ότι η Λιλιπούπολη έμεινε στον αέρα ως το 1980 και απο τις εκπομπές τριών χρόνων, διασώθηκαν μόνο 74....

«H Λιλιπούπολη ξεκίνησε σαν μια εκπομπή για να μαθαίνουν τα πολύ μικρά παιδιά τι είναι το κόκκινο χρώμα, τι το πράσινο, τι είναι το κοντά, τι το μακριά, το μικρό, το μεγάλο...», αναφέρει η Μαριανίνα Κριεζή. Αρχικά η σειρά μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν αποτυχία, καθώς το σοβαρό κοινό του Τρίτου Προγράμματος έκρινε αυστηρά την προσπάθεια αυτή και η ακροαματικότητα ήταν χαμηλή. Η ίδια η δημιουργός της θεωρούσε πως έπρεπε να σταματήσει. Η ιδέα αυτή έβρισκε αντίθετό τον ίδιο τον Χατζιδάκι, ο οποίος θεωρούσε την σειρά αξιόλογη. Εκείνη την περίοδο εισχώρησε στην συγγραφική ομάδα της σειράς η Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία προσέφερε έναν πιο θεατρικό λόγο στα κείμενα. Την περίοδο εκείνη η εκπομπή αρχίζει να ανεβαίνει σε ακροαματικότητα, ενώ το ακροατήριό της άρχισε να διευρύνεται σε διάφορες ηλικιακές κατηγορίες. Ταυτόχρονα ο χαρακτήρας της γινόταν περισσότερο πολιτικός. Η Μαριανίνα Κριεζή αναφέρει χαρακτηριστικά πως «...άρχισαν οι ήρωες να αποκτούν χαρακτήρα. Άρχισε να αλλάζει η θεματολογία. Η "Λιλιπούπολη" πήρε πολιτική διάσταση, συνέβαιναν γεγονότα, γίνονταν εκλογές όπως τις κάνουν οι μεγάλοι». Ο Χαρχούδας συνδέθηκε με τη Δεξιά Κυβέρνηση ενώ ο Δυστροπόπιγκας με την Αριστερά αντιπολίτευση. Τα κόμματα, κυρίως η τότε Κυβέρνηση, και μία μερίδα του Τύπου άρχισαν να σχολιάζουν έντονα την σειρά, κατηγορώντας την ως κομμουνιστική προπαγάνδα. Η αντίδραση από τους Τσαλδάρη (μέχρι καιεπερώτηση στη Βουλή έκανε) και Λαμπρία ήταν έντονη, ενώ ο Αβέρωφ είχε δηλώσει: «Ακούμε τη "Λιλιπούπολη" και νομίζουμε ότι ακούμε Ράδιο Μόσχα!».(wikipedia) Αντίθετα με την όλη κατάσταση, ο Χατζιδάκις προστάτευε τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά την εκπομπή. Σε κείμενό του στην Ελευθεροτυπία είχε χαρακτηρίσει τη «Λιλιπούπολη» σαν: γέννημα μιας φιλελεύθερης και πειραματικής ραδιοφωνίας από τη μία, του Τρίτου Προγράμματος, και από την άλλη μιας ομάδας νέων ανθρώπων με πολύ ταλέντο που συγκεντρώθηκαν στο Τρίτο και δούλεψαν ελεύθερα, με κέφι, με αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό. Αυτό βέβαια δεν στάθηκε εμπόδιο στο να εξοργιστεί η αντιδραστική παραδημοσιογραφία του ελληνικού Τύπου που χαρακτήρισε τη "Λιλιπούπολη"... κομμουνιστική. Ίσως γιατί πρώτη φορά κάποιοι μιλούσαν στα παιδιά υπεύθυνα με καθαρή ποιητική γλώσσα. Θίγοντας (με τον τρόπο αυτόν) θέματα που βασανίζουν και πονάνε τον τόπο και όχι ως εκπαιδευτικοί ή γονείς ανόητοι που συμπεριφέρονται στα παιδιά λες και αποτείνονται σε υπανάπτυκτους και ατελείς οργανισμούς με θέματα ανώδυνα και γλώσσα απονεκρωμένη και συμβατική. Τίτλος-Ιδέα: Ρεγγίνα Καπετανάκη Κείμενα: Μαριανίνα Κριεζή/ Ρεγγίνα Καπετανάκη/Άννα Παναγιωτοπούλου Μουσική: Ν Κυπουργός/ Λένα Πλάτωνος/Νίκος Χριστοδούλου/Δημήτρης Μαραγκόπουλος Διεύθυνση Ορχήστρας: Μάνος Χατζιδάκης Τραγούδι: Σαββίνα Γιαννάτου, Σπύρος Σακκάς, Αντώνης Κοντογεωργίου, Μαριέλλη Σφακιανάκη Ηθοποιοί-Φωνές: Δημοσιογράφος Μπρίνης: Νίκος Τσιλούνης Μπιξ-Μπιξ: Σταμάτης Φασουλής Δυστροπόπιγγας: Θόδωρος Μπογιατζής Μπομπίλα: Μίρκα Παπακωνσταντίνου Παπαγάλος της Πιπινέζας: Λάμπρος Τσάγκας Χαρχούδας: Βασίλης Μπουγιουκλάκης Πρίγκιπς: Λευτέρης Βογιατζής Ανάμεσα στους ηθοποιούς που ακούγονταν στην σειρά ήταν και οι Λευτέρης Βογιατζής, Σαπφώ Νοταρά, Λυδία Κονιόρδου, Αλέκα Παΐζη, Ράνια Οικονομίδου, Πέπη Οικονομοπούλου, Μίνα Αδαμάκη, Σταύρος Μερμήγκης και Μίμης Χρυσομάλλης.